Winkel

Eerste winkeltraining aan de lijn. Nina is helemaal zindelijk, dus we durven het aan. Wat doet ze dat netjes, de neus blijft keurig uit de schappen. We zijn trots op haar!

Huisbezoek 4, lokatie HH

Nina weegt 9,5 kilo en eet 240 gram Royal Canin Maxi Junior  per dag in 4 porties.

Nina is minder bijterig, maar wel erg springerig tegen mensen op of op de bank. We gaan rustig gebruik maken van dingen die we onderweg tegenkomen, zoals een brug, vlaggetjes, draaideur of trap.

Nina zit rustig in haar buggy, loopt meestal ook netjes mee aan de lijn, maar loopt wel regelmatig zeer uitdagend met de lijn in haar bek. We mogen haar meer belonen als ze rustig is en ons onder het wandelen aankijkt.

Ze heeft veel aandacht voor vogels, maar kijkt gelukkig alleen maar. We moeten voorkomen dat ze meer gaat doen dan kijken.

Verder pakt Nina graag stokken tijdens het wandelen. Karin raadt ons aan daar niet te veel aandacht aan schenken. Meestal zal ze de stok dan wel loslaten. Als dat niet het geval is, moeten we haar na een tijdje afleiden met een speeltje of wat lekkers of door onverwacht een andere richting in te lopen zodat ze de stok alsnog laat vallen.

Ze mag ook meer gaan eten, zo’n 280 gram per dag.

We gaan oefenen met ‘Sit’ en ‘Release’ en natuurlijk mogen we de voorgaande commando’s niet vergeten.

Kantoor

Op aandringen van een collega mag Nina nu al een dagje mee naar kantoor.
Het was precies de stok achter de deur die ik nodig had om dit in gang te zetten.

Deze collega heeft een behoorlijke visuele handicap is is stinkend nieuwsgierig.
Hij had natuurlijk nog liever gezien dat Nina opgeleid werd als blindgeleidehond, maar kan zich ook vinden in deze eindbestemming.

Ik heb daarvoor eerst contact gezocht met Facility Management om er zeker van te zijn dat Nina welkom is. Ze is inmiddels echt zindelijk, dus dat is geen probleem.
Tot mijn aangename verrassing krijg ik al erg snel antwoord dat ze welkom is, mits ze herkenbaar is als hulphond (in opleiding). Dit om te voorkomen dat iedereen zijn huisdier mee gaat brengen.
Ook heb ik op de werkvloer even rondgevraagd of er mensen zijn met een allergie voor honden.

Verbaasde blikken alom, maar er werd erg positief gereageerd. Ik heb er maar meteen bij verteld dat het niet de bedoeling is dat iedereen Nina komt aaien.
En natuurlijk heb ik ook uitgelegd waarom dat niet mag. Men heeft er begrip voor.
Wat een super collegs'a heb ik toch!

Vandaag is het dan zover, gewapend met bench, kleedje, speeltjes, water en voer en wat schoonmaakspullen voor als het toch misgaat stap ik in de lift. Samen met Nina, die daardoor niet al te veel ruimte overhoudt, maar dat deert haar niet....
Ze kijkt een poosje uit het raam en valt vervolgens in een diepe slaap.

Het gaat zo goed, dat ze nog eens terug mag komen!

Knuffelbeest

Nina heeft een levensgrote krokodil als knuffelbeest. Een gevonden exemplaar, wat nooit is opgehaald door de rechtmatige eigenaar. Hij zat al tijden op een stoeltje in de woonkamer en trok ogenblikkelijk Nina's aandacht. Uiteindelijk besluiten we dat ze ermee mag spelen. Hij blijkt groter dan zijzelf :-).

Ook wijzelf hebben een knuffelbeest. Nina blijkt graag geknuffeld te worden en is er als de kippen bij als een van ons op de grond gaat zitten. Het kan niet klef genoeg..

Carnaval

Inmiddels is de bekleding van de kinderwagen gewassen. Het opnieuw aanbrengen na het drogen  blijkt nogal wat zweetdruppels te kosten. Hoe zat het allemaal ook weer????

Hoewel we bewust voor een kinderwagen hebben gekozen, hebben we in het begin toch wat moeite om de wagen met Nina erin te gebruiken. Je moet toch even over een drempel heen, al zien we de voordelen van de wagen wel in en zijn we niet zo snel uit het veld geslagen door opmerkingen van anderen.

Carnaval blijkt een prima gelegenheid om uitgebreid met de wagen op stap te gaan.
We gaan naar de optocht in mijn geboortedorp omdat die over het algemeen niet zo heel erg lang is, maar wel mooie wagens en groepen heeft omdat de optocht hier op zaterdag is en er dus op zondag nog meegedaan kan worden aan de optocht in het naburige Nijmegen en zelfs nog op Rosenmontag in Beek (Gld).

We trekken heel wat bekijks en worden zelfs gefilmd door TV Gelderland. Helaas halen we de uitzending niet.

Nina zit heerlijk op haar gemak en stoort zich niet aan het lawaai, de muziek en de soms oorverdovende toeters en de vreemd uitgedoste mensen.

Misschien is het wel een voordeel dat ze wat hoger zit.

Nu we eenmaal over de drempel heen zijn gaan we vaker met de kinderwagen op stap.

De wagen blijkt echt een schot in de roos. Nina laat zich graag rondrijden. Op weg naar de supermarkt ziet ze van alles en ruikt van alles, van bromfietsers tot paarden, van parkeerplaatsen tot rollators, van gillende schoolkinderen tot belangstellenden die net (niet) weerhouden kunnen worden van het aaien. Ook de manager van de supermarkt is er content mee. Zo weet hij tenminste zeker dat onze jonge pup niet in de winkel plast of poept. Onder de wagen is voldoende ruimte om boodschappen mee te nemen of water, voer en speeltjes voor Nina als we een dagje weggaan. Handig dus.

Naar buiten kijken

Nina heeft al snel door dat ze ons in de tuin kan zien als we de keukendeur uitlopen. Ze loopt mee naar de keukendeur en als die voor haar neus dichtgaat, rent ze de woonkamer in om daar door de hoge ramen aan de achterkant de tuin in te kijken. Een zelfbedachte strategie. Dat belooft nog wat....

Huisbezoek 3 - Supermarkt

We gaan samen met pupjuf Karin een supermarkt bezoeken. We hebben de supermarkten waar we regelmatig komen al eerder ingelicht en gevraagd of Nina welkom is. Dat is overal positief ontvangen en dus gaan we op stap. Nina gaat in de rugzak mee en Karin legt ondertussen uit waar we op moeten letten. Nina moet bijvoorbeeld met haar neus uit de schappen blijven en mag niets van de grond eten. Beide zijn nu nog gemakkelijk, ze zit immers in de rugzak hoog boven de grond en buiten bereik van de schappen. Halverwege de winkel nemen we haar even op de arm. Zodat ze beter kan rondkijken en het winkelpersoneel haar beter kan zien om wast te wennen.

Ook moeten we gaan oefenen met het uit elkaar gaan van een groep tijdens het wandelen. Pupjuf Karin spot herdertrekjes (roedeltje bij elkaar houden). Verder raadt ze ons aan om te kijken of Nina sneller haar rust hervindt als ze na een uitje even in de bench tot rust komt. Het is mogelijk dat ze van een uitstapje oververmoeid raakt en daardoor bijterig wordt.

We gaan oefenen met het commando ‘Smullen’, het commando om Nina aan te geven dat ze mag beginnen met eten.

Dierenarts

Vandaag zijn we met Nina naar de dierenarts geweest voor haar 2^e serie entingen. Die entingen ondergaat ze probleemloos. Stoere meid.

Bij het eerste onderzoek blijkt ze een fikse oorontsteking te hebben. We schamen ons diep, want we hebben niets gemerkt. De dierenarts zegt dat honden hun pijn ook vaak verbergen, waardoor het helemaal niet zo gek is dat we het niet opgemerkt hebben.

Hij laat ons aan het oor ruiken, zodat we de geur herkennen als het nog eens voorkomt. Brrrr, wat een stank! Hij raadt ons aan om Nina’s oren regelmatig, niet aleen op zicht, maar ook op geur te controleren.

Om de ontsteking tegen te gaan, krijgen we een zalf mee. De dierenarts doet even voor hoe we dat moeten aanbrengen. Punt van de tube diep in het oor en erop knijpen totdat we de zalf omhoog zien komen.

Het ziet er gemakkelijk uit, maar eenmaal thuis, valt dat erg tegen. Nina stribbelt flink tegen en we moeten samenwerken om haar in bedwang te houden.

Kinderwagen

De eerste dagen nemen we Nina overal mee naar toe in een rugzak. Al snel blijkt dat dat leuk is voor korte afstanden, maar dat het voor langere afstanden nu al zwaar is. En dan te bedenken dat ze met een kilo per week groeit! De supermarkt is een kleine 15 minuten lopen van ons huis vandaan. Dichtbij dus, maar voor Nina nog te ver. Op dit moment mag ze zo'n 10 minuten per keer lopen. Dit om te voorkomen dat haar gewrichten overbelast worden. Elke maad komt daar 5 minuten per keer bij. Het duurt dus nog even voordat ze heen en terug naar de supermarkt kan lopen en ook daar nog mee rond kan lopen. Het alternatief is de auto gebruiken om naar de supermarkt te gaan, dan kan Nina daar rond lopen. Op de fiets met Nina in een rugzak zien we niet zo zitten. Ze is nogal bijterig van aard en zit dan wel erg dicht bij ons gezicht.

In eerste instantie kijk ik naar hondenwagentjes of fietskarren, maar die dingen blijken schreeuwend duur en nauwelijks beschikbaar op Marktplaats. Ik informeer bij een collega die net uit de hele kleine kinderen is, of zij haar kinderwagen niet voor een zacht prijsje wil verkopen. Helaas blijkt dat niet het geval maar ze heeft wel een goed idee. Ze adviseert ons om bij de kringloopwinkel te gaan kijken en belt zelfs dezelfde middag nog terug omdat ze bij de kringloopwinkel in haar woonplaats is gaan kijken en denkt dat daar een geschikt exemplaar staat.

Wij besluiten eerst even in ons eigen dorp te gaan kijken en tot onze verrassing vinden we ook daar in de kringloopwinkel een geschikte kinderwagen en ook hier is er geen hondenkar of fietskar te vinden. Het is even prutsen voordat we hem in- en uit elkaar kunnen klappen, maar alles werkt en hij heeft mooie grote luchtbanden. Ook kan alle bekleding eraf en in de wasmachine. Thuisgekomen stallen we hem even in de laagste stand in de woonkamer zodat Nina er vast aan kan wennen. Daar heeft ze niet lang voor nodig. Binnen de korste keren springt ze er zelf in en nestelt zich in de ronding van het hoofdeind. Met een blik die zegt 'haal me hier nog maar eens uit'.

Sneeuw

Begin februari valt er sneeuw. Nina vindt het fantastisch.
Ze was het ook al gewend want ze heeft al samen met haar moeder Jacky en broertjes en zusjes in de sneeuw rondgelopen voordat ze bij ons kwam.

Vooral de voortuin is een feest.
Omdat Nina nog steeds losloopt, springt ze daar elke keer dat we langslopen zelf in en gaat er vervolgens als een dolleman aan het rennen. Tot groot vermaak van de overburen, die telkens weer voor het raam staan.

Het fototoestel is niet snel genoeg om het tafereel vast te leggen en het duurt dan ook lang voordat er eindelijk een foto is gemaakt waarop Nina zichtbaar is. Op de meeste foto's zie je alleen een sneeuwveldje.

De keerzijde van de kou is dat we nu 's nachts bij -10 graden met blote benen in ochtendjas buiten staan om Nina te laten plassen. Gelukkig laat ze zich al wel horen als ze moet.

Huisbezoek 2, Losloopgebied

Nina Blijkt een drukke, slimme meid en bijt veel in benen, broekspijpen en handen. Ze staat ook veel met pootjes op tafel en bank. Ze is een erg onderzoekend kijkhondje, maar wel erg bijterig.

We krijgen het advies haar rustig op te pakken en in de bench te zetten als ze bijt en verder geen aandacht aan haar te besteden. Zodra ze rustig is, mag het deurtje weer open. Mogelijk wordt ze vervelend omdat ze moe is of omdat ze zich verveelt. We leren dat we een spoortje met haar voer kunnen leggen, dat ze mag opeten als ze rustig is. We kunnen ook brokjes in een handdoek of kussensloop verstoppen, maar moeten wel opletten dat ze niks sloopt.

We mogen gaan oefenen met ‘Dressed’ en ‘Go to bed’

Dozen als afleiding

Om Nina bezig te houden, krijgt ze een doos om mee te spelen. Een speeltje eronder en ze is er erg zoet mee. Hij kan zelfs als gymnastiektoestel dienen....

Ook een tissuedoos wordt ingezet. Voor de gelegenheid gooi ik er wat brokjes in.

Nina vindt het spannend, maar de tissuedoos is geen lang leven beschoren.

Nina neemt de snelste weg naar de brokjes en dat betekent dat de doos simpelweg kapot getrokken wordt totdat ze bij de brokjes is. Daarna keurt ze hem geen blik meer waardig.

Later vindt pupinstructrice Karin het geen goed idee om haar met dozen te laten spelen als ze ze vernielt, onder het motto jong geleerd is oud gedaan. En natuurlijk is het niet de bedoeling dat Nina straks als hulphond alle dozen die ze tegenkomt aan snippers scheurt.

Op zoek naar wat anders dus....

Wat is ze lief

Nina blijkt nogal een bijtertje. Haar tandjes zijn gruwelijk scherp en ze heeft inmiddels kans gezien zelfs een winkelhaak in mijn spijkerbroek te veroorzaken.
Mijn handen en armen en zelfs mijn benen zitten onder de schrammen en blauwe plekken.

Ik bel Karin voor goede raad. Karin vermoed dat het gewoon contact bijten is en raad me aan het zoveel mogelijk te negeren, maar ik weet eigenlijk wel beter. Van contact bijten krijg je misschien wel eens een kras omdat de tandjes nog zo scherp zijn, maar geen blauwe plekken. Nina is gewoon een bijtgrage pup. Als het mijn eigen hond was, zou ik haar af en toe in de bench zetten, maar op de theorielessen hebben we gehoord dat de bench een veilige plek moet blijven en dus niet gebruikt mag worden om een straf uit te zitten. Volgende week komt Karin weer langs

Gelukkig is ze nog een jonge hond, die ook veel slaapt. En dat gebeurt soms in de onmogelijkste houdingen.

En wat is ze dan lief...!

helemaal uitgeteld

een aangeklede 'tennisbal' en een enorme zwoerdstok vallen erg in de smaak

Ik probeer wat te bedenken om haar aandacht van mij af te leiden. Om haar bezig te houden gebruik ik een handdoek waarin ik een speeltje verstop. Zo is ze even bezig om dat eruit te vissen. En ook met een enorme kauwstaaf kan ze flink bezig zijn.

bureaustoel bezet...hoe ga ik nu werken...

Omdat manlief deze week in het buitenland is, ben ik alleen met Nina en werk ik thuis.

Als ik even thee ga zetten, grijpt Nina haar kans om de bureaustoel te bezetten.
En wat is ze zo weer ontzettend lief! Toch moet ze plaatsmaken voor mij, want er moet toch echt gewerkt worden.




En als ze zo weer tegen mijn bureaustoel staat, smelt ik weer helemaal weg.

om op te vreten....

Wat is ze lief.....

Protestsong en knuffelmoment

Nina 'tekent protest aan tegen haar verblijf in de bench en gaat vreselijk tekeer. Volgens de aanwijzingen van Hulphond mogen we haar niet uit de bench halen als ze zich zo misdraagt. Wat is dat moeilijk! Het janken gaat daar merg en been, we zijn bijna in tranen en het scheelt niet veel of we laten haar er toch uit. Ik besluit haar te filmen, zodat we later kunnen vragen of we er in dit geval wel goed aan hebben gedaan. Uit voorzorg probeer ik dat een beetje vanuit een gedekt standpunt te doen, zodat  ze niet aangemoedigd wordt door aandacht op dit moment.
Het protest duurt uiteindelijk niet zo lang blijkt als we later op onze horloges kijken.

Nina mag even spelen met het touw dat we meegekregen hebben in het pakket van Hulphond. Pas veel later begrijpen we waarom er zo'n touw in het pakket zit: het lijkt veel op het tug-touwtje dat gebruikt wordt om deuren of wasmachines te openen.

Later blijkt Nina maar al te bereid om even lekker te komen knuffelen. Ze heeft er dus geen trauma aan overgehouden. Pffff, we hebben allemaal een hoop geleerd!

Wandelen zonder lijn

Nina's wandelingetjes doen we zoveel mogelijk zonder lijn.
Gelukkig hebben we daarbij de eerste dag ondersteuning gehad van onze ' pupinstructrice' Karin. We hadden dit nooit op eigen initiatief durven doen.
Pupinstructrice is overigens eigenlijk geen goede naam. Karin doet niets met Nina, maar observeert haar en de interactie met ons en geeft ons vervolgens instructies en goede raad. Het is de bedoeling dat wij dit zelf op Nina overbrengen...

Inmiddels zijn we gewend aan een loslopende Nina en wordt het de hoogste tijd dat eens te filmen.
Ze heeft nu nog alle aandacht bij ons, maar uiteindelijk zal ze ontdekken dat de wereld wat groter is dan de voeten van het baasje.