Jeuk

Natuurlijk wordt Nina behandeld om te voorkomen dat ze vlooien of teken krijgt. Helaas krijgt ze van de Frontline spot-on, die we via Hulphond krijgen, erge jeuk. Ze rolt zichzelf in eerste instantie de hele kamer door. En ze maakt er, voor haar doen, bijzondere jankgeluiden bij. De eerste keer leek het toeval, maar inmiddels weten we wel beter. Van pupinstructrice Karin krijgen we de tip om Nina te behandelen en daarna direct met haar te gaan wandelen. Door de afleiding die ze buiten heeft, is het effect inderdaad wat minder, maar ze blijft bij thuiskomst toch nog een tijdlang onrustig bezig. We gaan op zoek naar een ander middel.

Nina is ook toe aan een grotere bench. Ze raakt met haar kop bijna de bovenkant en ze ligt bovendien graag plat op haar zij te slapen en dan heeft ze de ruimte die deze bench haar biedt helemaal gevuld.

Black and white

Nina maakt kennis met Kinai, de Malamute van een nichtje. Kinai is een lieve hond, maar geeft wel heel duidelijk haar grenzen aan. Tot grote verbazing van het nichtje mag Nina veel meer dan ze ooit met andere honden heeft meegemaakt. Nadat Nina de favoriete knuffel van Kinai heeft opgepakt en die ook weer onmiddellijk heeft losgelaten na een grauw van Kinai, mag ze er tot haar verbazing vervolgens gewoon mee spelen! Dat is nog nooit eerder gebeurd. Kinai staat zelfs haar kussen af aan Nina. We mogen dus terug komen. Graag zelfs.

Knuffelhond

Nina wordt graag geknuffeld en grijpt elke gelegenheid aan, Ze komt onmiddellijk toegesneld als wij op de grond gaan zitten. Niet altijd even praktisch, want soms doen we dat voor een klusje, zoals het verwijderen van een koffievlek, maar wel altijd erg leuk.

Reclame poppen

Bij de verbouwingswerkzaamheden van de Sint Maartenskliniek in Nijmegen, die we bezoeken tijdens de Open Dag van de Zorg, staat een levensgrote opblaasbare reclamepop te swingen. Nina is er niet van onder de indruk, hoewel het ding flink zijn best doet om haar angst aandacht te trekken met zijn gewapper en het geluid dat geproduceerd wordt.

Geweldig om te merken. Als ze zo staat, valt het ook op dat ze inmiddels al best flink gegroeid is.

Deze Open Dag is natuurlijk een prachtige gelegenheid om Nina een kijkje te laten nemen in het ziekenhuis. Het is er druk en omdat de Sint Maartenkliniek onder andere een revalidatie kliniek is, zijn er ook veel rolstoelers. We mogen een röntgenkamer en een gipskamer in en krijgen ook een demonstratie over de mogelijkheden om mensen met beperkte mobiliteit te evacueren bij calamiteiten. Indrukwekkend!

Wijzelf krijgen ook heel veel aandacht en vragen over Nina. Al met al een leuke en leerzame dag voor ons alle drie.

Alweer slaap

De krokodil is erg geliefd. Om ermee te spelen, mee te vechten, maar hij is ook lekker zacht om op te slapen. En slapen dat doet ze veel.

Brokjes scoren

Nina is een inventieve hond. En nog steeds een bijtertje en een slopertje. Om haar bezig te houden gooien we af en toe wat brokjes onder de metalen voetpedaal van een ouderwetse naaimachine die in onze woonkamer staat. Dat pedaal kan ze niet slopen en zo is ze even bezig om de brokjes naar binnen te werken. De achterkant van het pedaal staat hoger dan de voorkant en dat zorgt ervoor dat ze daar deels met haar neus er onder kan en haar tong doet de rest.
Door de as in het midden van het pedaal kan ze niet bij de brokjes aan de voorkant komen en de voorkant is te laag om er met de neus onder te kunnen. Als ze haar tong gebruikt schuift het brokje vaak wat verder weg.

Nina is echter een slimme hond en ze vindt zelf een manier om die brokjes sneller te scoren. De eerste keren dat we dat zien denken we nog dat het toeval is, maar al gauw blijkt het een taktiek.
Nina maakt een sprongetje en duwt daarmee haar voorpootjes onde de trappedaal, precies op de plaats waar een brokje ligt! Gevolg: het brokje krijgt een duw en schiet onder de trapas door naar achteren, naar de muur, waar Nina ze zo maar op kan eten. Slim!

Fruithondje

Nina houdt van fruit. Appels, peren, sinaasappels, ze lust het allemaal. Nina is ook nieuwsgierig en loopt ons dus overal achterna. Nina wordt ook groter en wij zijn daar nog niet zo op voorbereid.

Dus pel ik op een dag een sinaasappel, leg de 2 helften op de rand van het aanrecht  en ga nog even aan het werk tot het theewater kookt. Nina loopt in eerste instantie mee terug naar het bureau en ik verlies haar even uit het oog. Al snel hoor ik wat gerommel in de keuken. Nina komt braaf als ik haar roep, maar wat heeft ze dikke wangen ???!!!! Blijkt ze een van de helften van het aanrecht gejat te hebben en volledig in haar bek te verbergen! Tsja, wat doe je dan.

Achteraf gezien doe ik precies datgene wat het minst handig is: ik pak een filcamera en film hoe Nina de sinaasappel oppeuzelt. Dom natuurlijk, want daarmee leert ze dat dingen die ze bietst lekker zijn en gaat ze dus vaker op zoek naar lekkere hapjes of interessante dingen op tafels of aanrecht.
Het levert wel leuke beelden op.

Mooie pootjes

 

Nina ligt graag plat op haar zij als ze slaapt. Een mooie gelegenheid om haar voetzooltjes eens te fotograferen. In 2 maanden tijd zijn die heel wat harder geworden. Er zit inmiddels duidelijk al wat eelt op.

Wandelen

Manlief loopt al een aantal jaren de 4Daagse van Nijmegen. Dat betekent dat er ook getraind moet worden.
Het trainingsseizoen start zo'n beetje in februari en tijdens de kortere wandeltochten, 15-20 km, vind ik het wel leuk om mee te lopen. Nu Nina de wandelwagen zo'n succes vindt, kan dat ook. Zij gaat dus lekker mee.

Onderweg komen we langs een koeienstal, waar een aantal koeien heerlijk aan het kauwen zijn op kuilvoer. Daar maken we even gebruik van om Nina te laten kennismaken met koeien. Nina kijkt geïnteresseerd toe en is totaal niet onder de indruk.

Als we haar op de grond zetten, neemt ze meteen ook zelf een hap van het kuilvoer. Dat was dus niet de bedoeling! In eerste instantie proberen we haar de hap te laten ruilen tegen een lekker brokje. Helaas, Nina denkt er anders over. Is het de smaak of de hoeveelheid? Het blijft een raadsel. Uiteindelijk halen we het dus maar uit haar bek. Oef, wat voelt dat vies en wat een lucht!!!!  Helaas blijft die lucht ook aan de handen plakken en met nog een tiental kilometers voor de boeg in een erg landelijke omgeving tussen uitgestrekte weilanden en in bossen is er niet meer dan Nina's drinkwater en een papieren zakdoekje voorhanden om te proberen de aangekleefde lucht wat weg te poetsen.  Helaas vergeefse moeite. Totdat een meewandelende vriendin bedenkt dat ze misschien nog wat 'zeepblaadjes' in haar tas heeft, blijf ik met mijn hand ver uit de buurt van mijn neus. Zelfs een boterhammetje uit de hand eten is er niet meer bij. De zeepblaadjes worden gevonden en de penetrante lucht gelukkig enigszins geneutraliseerd.

Onderweg worden we ook nog verrast door een hele kolonie ooievaars. Het heet natuurlijk niet voor niks Ooievaarswandeltocht. Maar zoveel had ik er toch niet verwacht. Bijzonder om te zien.

Op de bospaadjes komen de grote luchtbanden van de wagen goed van pas. We kunnen probleemloos doorlopen, maar hebben af en toe wel een sirene op de wagen in de vorm van een piepende, jankende  hond. Nina blijkt ons, samen met de vrienden die met ons meelopen, duidelijk als een roedeltje te beschouwen waar ze maar al te graag bij wil horen. En dat laat ze ook horen ook. Als we het in ons hoofd halen om voor de wagen te gaan lopen, gaat de sirene aan. Het blijft niet bij loeien alleen, Nina gaat ook onrustig heen en weer stappen in de wagen.  Achter de wandelwagen aan gaat gelukkig beter. Er wordt slechts af en toe achterom gekeken. Nina heeft duidelijk herdertrekjes en is het type van ' follow the leader'. Ze twijfelt er niet aan dat we dat ook doen. :-).

Huisbezoek 5, Bostraining met Kyara

Nina weegt 11,7 kg en eet nu 320 gram per dag.

Karin heeft een ander gastgezin uit de buurt met hun pup in opleiding samen met ons uitgenodigd voor een gezamenlijke training in het bos.

Het is onze eerste kennismaking met Kyara. Kyara is 3 maanden ouder dan Nina en dat is te merken. Ze vindt al veel meer dingen om haar heen interessant. Dat staat ons dus ook te wachten met Nina.

Manlief raakt aan het begin van de training ook nog, per ongeluk, gewond aan zijn hand door de messcherpe tandjes van Nina. Lastig, want het bloedt flink. Er is geen sprake van opzet van Nina's kant en gelukkig heeft hij een zakdoek in zijn zak, want bij inspectie van de auto blijkt de verwachte verbandtrommel te ontbreken. Geen pleisters dus.

Het gastgezin van Kyara en wij besluiten na afloop wat vaker samen te gaan trainen. Heel handig 2 hondjes die op dezelfde manier getraind moeten worden. Er is meer rust dan wanneer je mensen op straat ontmoet.

Nina snuffelt veel en heeft niet zo veel aandacht voor ons. We krijgen het advies om zonder iets te zeggen door te lopen en haar dan uitbundig te belonen zodra ze achter ons aan komt en wel aandacht heeft. Als ze niet komt moeten we haar toch op gaan halen met een superbeloning, zodat wij interessanter worden dan de afleiding. Een aanraking op haar achterkant tijdens de boswandeling maakte haar erg alert. Dit moeten we meer gaan oefenen. Nina springt nog steeds wat veel, we gaan proberen het te negeren om te zien of dat effect heeft.

We gaan commando ‘Down’ oefenen.

Slaap

Wat is ze toch lief als ze slaapt

Trein

Nina moet nu al van alles leren wat haar in haar latere leven als hulphond van pas kan komen. Jong geleerd is oud gedaan is het motto. Dus gaan we richting trein.

Op het station blijkt dat Nina heel goed als kauwgomverwijderaar aan de slag kan als een carrière als hulphond niet binnen haar bereik ligt. Mensen, wat is er veel kauwgom op het perron vastgeplakt. Nina blijkt dit heel goed te kunnen losmaken met haar scherpe puppytandjes. We proberen haar ervan te weerhouden, maar ze heeft er ook maar een ogenblik voor nodig om het plakkaat te kunnen lospeuteren. Helaas wil ze het ook niet afgeven en moeten we dus diverse stukjes uit haar bek halen. Gelukkig hebben we altijd water bij ons. Even de handen afspoelen dus daarna. En misschien ook maar een latex handschoentjes meenemen?

Afgezien van de kauwgom zijn we heel trots op haar. Ze krijgt het nl. een echte vuurdoop op het perron. Er komt een intercity langs die op hoge snelheid doorrijdt, een erg lange en lawaaierige goederentrein en er rijden zelfs 2 treinen in tegengestelde richting tegelijkertijd over het station. Afgezien van enkele hele korte schrikmomentjes lijkt Nina zich er niets van aan te trekken. Wat een stoere meid.

Manlief stapt alleen in de trein en ik stap in de auto om ze 3 stations verder weer op te pikken. Ook in de trein gaat het goed. Mensen vinden het wel lastig om niet te aaien, want Nina ziet er natuurlijk wel erg knuffelbaar uit. Met wat uitleg waarom dit niet gewenst is, kunnen de meesten er van weerhouden worden om te aaien.

Dierenarts - entingen

Vandaag heeft Nina haar (voorlopig) laatste entingen gekregen en heeft de dierenarts haar oor gecontroleerd. Gelukkig is dat weer helemaal in orde.

Eerder vandaag is Nina in de supermarkt geweest. Voorlopig zit Nina daarbij netjes in haar wagen. Supermarkt manager blij, want die weet dat er zo geen ongelukjes gebeuren in de winkel. Wij blij want Nina kan zo rustig rondkijken zonder dat ze overal aan kan zitten. Nina blij, want die vindt het heerlijk in haar wagen.

Op de kinderboerderij, eerder deze week, was Nina meer geïnteresseerd in het voer wat hier en daar op de grond lag dan in de dieren of de rondrennende en rondfietsende kinderen.

Andere honden worden duidelijk wel interessanter. We doen ons best om ze eerder op te merken dan Nina, maar dat valt nog niet mee. Als we ze wel eerder zien, zorgen we dat de afstand groot genoeg blijft door de straat over te steken of rustig rechtsomkeert te maken.

Lopend buffet

Het eerste etentje met de hele familie is een feit en Nina mag mee!

Niet iedereen heeft Nina al gezien, dus is er veel belangstelling. Gelukkig herinnert iedereen zich waarom er niet geaaid mag worden en doet de familie verschrikkelijk hun best om Nina te negeren. En dat is niet gemakkelijk, want Nina ziet er met haar pluizige vachtje uit als een hondje met een hoog knuffelgehalte. Een blik op de schrammen van Nina’s tandjes op mijn handen en armen helpt ook.

Gelukkig hebben we de bench meegenomen en er een rustig plekje voor gevonden. Dat rustplekje maakt het voor Nina én de familieleden een stuk gemakkelijker.

We nemen haar wel even mee aan de lijn langs het buffet. Dat gaat boven verwachting goed.

Natuurlijk gaan we ook met haar naar buiten om even haar behoefte te doen. Daarvoor kunnen we even lekker in de uiterwaarden van de buiten zijn oevers getreden Rijn lopen. Hoewel er veel ganzen in de uiterwaarden rondlopen, laten we Nina toch ook even loslopen. Ze vindt ons leuker dan de ganzen.

Borstel

Nina is verdacht stil. Even poolshoogte nemen dus. Ze lijkt heel rustig naar buiten te kijken en ik pak even mijn camera om haar te filmen. De camera trekt haar aandacht en dan blijkt opeens dat ik niet voor niets argwaan kreeg bij de 'oorverdovende'  stilte. Nina heeft een borstel van een tafel gebietst en vermaakt zich daarmee heerlijk. De borstel vindt het iets minder fijn, maar kan nog dienst doen.

Geen tijd voor de krokodil, zo'n zelf bedacht en toegeëigend speeltje is veel leuker. Wat zullen we nu gaan verzinnen...?

Winkel

Eerste winkeltraining aan de lijn. Nina is helemaal zindelijk, dus we durven het aan. Wat doet ze dat netjes, de neus blijft keurig uit de schappen. We zijn trots op haar!

Huisbezoek 4, lokatie HH

Nina weegt 9,5 kilo en eet 240 gram Royal Canin Maxi Junior  per dag in 4 porties.

Nina is minder bijterig, maar wel erg springerig tegen mensen op of op de bank. We gaan rustig gebruik maken van dingen die we onderweg tegenkomen, zoals een brug, vlaggetjes, draaideur of trap.

Nina zit rustig in haar buggy, loopt meestal ook netjes mee aan de lijn, maar loopt wel regelmatig zeer uitdagend met de lijn in haar bek. We mogen haar meer belonen als ze rustig is en ons onder het wandelen aankijkt.

Ze heeft veel aandacht voor vogels, maar kijkt gelukkig alleen maar. We moeten voorkomen dat ze meer gaat doen dan kijken.

Verder pakt Nina graag stokken tijdens het wandelen. Karin raadt ons aan daar niet te veel aandacht aan schenken. Meestal zal ze de stok dan wel loslaten. Als dat niet het geval is, moeten we haar na een tijdje afleiden met een speeltje of wat lekkers of door onverwacht een andere richting in te lopen zodat ze de stok alsnog laat vallen.

Ze mag ook meer gaan eten, zo’n 280 gram per dag.

We gaan oefenen met ‘Sit’ en ‘Release’ en natuurlijk mogen we de voorgaande commando’s niet vergeten.

Kantoor

Op aandringen van een collega mag Nina nu al een dagje mee naar kantoor.
Het was precies de stok achter de deur die ik nodig had om dit in gang te zetten.

Deze collega heeft een behoorlijke visuele handicap is is stinkend nieuwsgierig.
Hij had natuurlijk nog liever gezien dat Nina opgeleid werd als blindgeleidehond, maar kan zich ook vinden in deze eindbestemming.

Ik heb daarvoor eerst contact gezocht met Facility Management om er zeker van te zijn dat Nina welkom is. Ze is inmiddels echt zindelijk, dus dat is geen probleem.
Tot mijn aangename verrassing krijg ik al erg snel antwoord dat ze welkom is, mits ze herkenbaar is als hulphond (in opleiding). Dit om te voorkomen dat iedereen zijn huisdier mee gaat brengen.
Ook heb ik op de werkvloer even rondgevraagd of er mensen zijn met een allergie voor honden.

Verbaasde blikken alom, maar er werd erg positief gereageerd. Ik heb er maar meteen bij verteld dat het niet de bedoeling is dat iedereen Nina komt aaien.
En natuurlijk heb ik ook uitgelegd waarom dat niet mag. Men heeft er begrip voor.
Wat een super collegs'a heb ik toch!

Vandaag is het dan zover, gewapend met bench, kleedje, speeltjes, water en voer en wat schoonmaakspullen voor als het toch misgaat stap ik in de lift. Samen met Nina, die daardoor niet al te veel ruimte overhoudt, maar dat deert haar niet....
Ze kijkt een poosje uit het raam en valt vervolgens in een diepe slaap.

Het gaat zo goed, dat ze nog eens terug mag komen!

Knuffelbeest

Nina heeft een levensgrote krokodil als knuffelbeest. Een gevonden exemplaar, wat nooit is opgehaald door de rechtmatige eigenaar. Hij zat al tijden op een stoeltje in de woonkamer en trok ogenblikkelijk Nina's aandacht. Uiteindelijk besluiten we dat ze ermee mag spelen. Hij blijkt groter dan zijzelf :-).

Ook wijzelf hebben een knuffelbeest. Nina blijkt graag geknuffeld te worden en is er als de kippen bij als een van ons op de grond gaat zitten. Het kan niet klef genoeg..

Carnaval

Inmiddels is de bekleding van de kinderwagen gewassen. Het opnieuw aanbrengen na het drogen  blijkt nogal wat zweetdruppels te kosten. Hoe zat het allemaal ook weer????

Hoewel we bewust voor een kinderwagen hebben gekozen, hebben we in het begin toch wat moeite om de wagen met Nina erin te gebruiken. Je moet toch even over een drempel heen, al zien we de voordelen van de wagen wel in en zijn we niet zo snel uit het veld geslagen door opmerkingen van anderen.

Carnaval blijkt een prima gelegenheid om uitgebreid met de wagen op stap te gaan.
We gaan naar de optocht in mijn geboortedorp omdat die over het algemeen niet zo heel erg lang is, maar wel mooie wagens en groepen heeft omdat de optocht hier op zaterdag is en er dus op zondag nog meegedaan kan worden aan de optocht in het naburige Nijmegen en zelfs nog op Rosenmontag in Beek (Gld).

We trekken heel wat bekijks en worden zelfs gefilmd door TV Gelderland. Helaas halen we de uitzending niet.

Nina zit heerlijk op haar gemak en stoort zich niet aan het lawaai, de muziek en de soms oorverdovende toeters en de vreemd uitgedoste mensen.

Misschien is het wel een voordeel dat ze wat hoger zit.

Nu we eenmaal over de drempel heen zijn gaan we vaker met de kinderwagen op stap.

De wagen blijkt echt een schot in de roos. Nina laat zich graag rondrijden. Op weg naar de supermarkt ziet ze van alles en ruikt van alles, van bromfietsers tot paarden, van parkeerplaatsen tot rollators, van gillende schoolkinderen tot belangstellenden die net (niet) weerhouden kunnen worden van het aaien. Ook de manager van de supermarkt is er content mee. Zo weet hij tenminste zeker dat onze jonge pup niet in de winkel plast of poept. Onder de wagen is voldoende ruimte om boodschappen mee te nemen of water, voer en speeltjes voor Nina als we een dagje weggaan. Handig dus.

Naar buiten kijken

Nina heeft al snel door dat ze ons in de tuin kan zien als we de keukendeur uitlopen. Ze loopt mee naar de keukendeur en als die voor haar neus dichtgaat, rent ze de woonkamer in om daar door de hoge ramen aan de achterkant de tuin in te kijken. Een zelfbedachte strategie. Dat belooft nog wat....

Huisbezoek 3 - Supermarkt

We gaan samen met pupjuf Karin een supermarkt bezoeken. We hebben de supermarkten waar we regelmatig komen al eerder ingelicht en gevraagd of Nina welkom is. Dat is overal positief ontvangen en dus gaan we op stap. Nina gaat in de rugzak mee en Karin legt ondertussen uit waar we op moeten letten. Nina moet bijvoorbeeld met haar neus uit de schappen blijven en mag niets van de grond eten. Beide zijn nu nog gemakkelijk, ze zit immers in de rugzak hoog boven de grond en buiten bereik van de schappen. Halverwege de winkel nemen we haar even op de arm. Zodat ze beter kan rondkijken en het winkelpersoneel haar beter kan zien om wast te wennen.

Ook moeten we gaan oefenen met het uit elkaar gaan van een groep tijdens het wandelen. Pupjuf Karin spot herdertrekjes (roedeltje bij elkaar houden). Verder raadt ze ons aan om te kijken of Nina sneller haar rust hervindt als ze na een uitje even in de bench tot rust komt. Het is mogelijk dat ze van een uitstapje oververmoeid raakt en daardoor bijterig wordt.

We gaan oefenen met het commando ‘Smullen’, het commando om Nina aan te geven dat ze mag beginnen met eten.

Dierenarts

Vandaag zijn we met Nina naar de dierenarts geweest voor haar 2^e serie entingen. Die entingen ondergaat ze probleemloos. Stoere meid.

Bij het eerste onderzoek blijkt ze een fikse oorontsteking te hebben. We schamen ons diep, want we hebben niets gemerkt. De dierenarts zegt dat honden hun pijn ook vaak verbergen, waardoor het helemaal niet zo gek is dat we het niet opgemerkt hebben.

Hij laat ons aan het oor ruiken, zodat we de geur herkennen als het nog eens voorkomt. Brrrr, wat een stank! Hij raadt ons aan om Nina’s oren regelmatig, niet aleen op zicht, maar ook op geur te controleren.

Om de ontsteking tegen te gaan, krijgen we een zalf mee. De dierenarts doet even voor hoe we dat moeten aanbrengen. Punt van de tube diep in het oor en erop knijpen totdat we de zalf omhoog zien komen.

Het ziet er gemakkelijk uit, maar eenmaal thuis, valt dat erg tegen. Nina stribbelt flink tegen en we moeten samenwerken om haar in bedwang te houden.

Kinderwagen

De eerste dagen nemen we Nina overal mee naar toe in een rugzak. Al snel blijkt dat dat leuk is voor korte afstanden, maar dat het voor langere afstanden nu al zwaar is. En dan te bedenken dat ze met een kilo per week groeit! De supermarkt is een kleine 15 minuten lopen van ons huis vandaan. Dichtbij dus, maar voor Nina nog te ver. Op dit moment mag ze zo'n 10 minuten per keer lopen. Dit om te voorkomen dat haar gewrichten overbelast worden. Elke maad komt daar 5 minuten per keer bij. Het duurt dus nog even voordat ze heen en terug naar de supermarkt kan lopen en ook daar nog mee rond kan lopen. Het alternatief is de auto gebruiken om naar de supermarkt te gaan, dan kan Nina daar rond lopen. Op de fiets met Nina in een rugzak zien we niet zo zitten. Ze is nogal bijterig van aard en zit dan wel erg dicht bij ons gezicht.

In eerste instantie kijk ik naar hondenwagentjes of fietskarren, maar die dingen blijken schreeuwend duur en nauwelijks beschikbaar op Marktplaats. Ik informeer bij een collega die net uit de hele kleine kinderen is, of zij haar kinderwagen niet voor een zacht prijsje wil verkopen. Helaas blijkt dat niet het geval maar ze heeft wel een goed idee. Ze adviseert ons om bij de kringloopwinkel te gaan kijken en belt zelfs dezelfde middag nog terug omdat ze bij de kringloopwinkel in haar woonplaats is gaan kijken en denkt dat daar een geschikt exemplaar staat.

Wij besluiten eerst even in ons eigen dorp te gaan kijken en tot onze verrassing vinden we ook daar in de kringloopwinkel een geschikte kinderwagen en ook hier is er geen hondenkar of fietskar te vinden. Het is even prutsen voordat we hem in- en uit elkaar kunnen klappen, maar alles werkt en hij heeft mooie grote luchtbanden. Ook kan alle bekleding eraf en in de wasmachine. Thuisgekomen stallen we hem even in de laagste stand in de woonkamer zodat Nina er vast aan kan wennen. Daar heeft ze niet lang voor nodig. Binnen de korste keren springt ze er zelf in en nestelt zich in de ronding van het hoofdeind. Met een blik die zegt 'haal me hier nog maar eens uit'.

Sneeuw

Begin februari valt er sneeuw. Nina vindt het fantastisch.
Ze was het ook al gewend want ze heeft al samen met haar moeder Jacky en broertjes en zusjes in de sneeuw rondgelopen voordat ze bij ons kwam.

Vooral de voortuin is een feest.
Omdat Nina nog steeds losloopt, springt ze daar elke keer dat we langslopen zelf in en gaat er vervolgens als een dolleman aan het rennen. Tot groot vermaak van de overburen, die telkens weer voor het raam staan.

Het fototoestel is niet snel genoeg om het tafereel vast te leggen en het duurt dan ook lang voordat er eindelijk een foto is gemaakt waarop Nina zichtbaar is. Op de meeste foto's zie je alleen een sneeuwveldje.

De keerzijde van de kou is dat we nu 's nachts bij -10 graden met blote benen in ochtendjas buiten staan om Nina te laten plassen. Gelukkig laat ze zich al wel horen als ze moet.

Huisbezoek 2, Losloopgebied

Nina Blijkt een drukke, slimme meid en bijt veel in benen, broekspijpen en handen. Ze staat ook veel met pootjes op tafel en bank. Ze is een erg onderzoekend kijkhondje, maar wel erg bijterig.

We krijgen het advies haar rustig op te pakken en in de bench te zetten als ze bijt en verder geen aandacht aan haar te besteden. Zodra ze rustig is, mag het deurtje weer open. Mogelijk wordt ze vervelend omdat ze moe is of omdat ze zich verveelt. We leren dat we een spoortje met haar voer kunnen leggen, dat ze mag opeten als ze rustig is. We kunnen ook brokjes in een handdoek of kussensloop verstoppen, maar moeten wel opletten dat ze niks sloopt.

We mogen gaan oefenen met ‘Dressed’ en ‘Go to bed’

Dozen als afleiding

Om Nina bezig te houden, krijgt ze een doos om mee te spelen. Een speeltje eronder en ze is er erg zoet mee. Hij kan zelfs als gymnastiektoestel dienen....

Ook een tissuedoos wordt ingezet. Voor de gelegenheid gooi ik er wat brokjes in.

Nina vindt het spannend, maar de tissuedoos is geen lang leven beschoren.

Nina neemt de snelste weg naar de brokjes en dat betekent dat de doos simpelweg kapot getrokken wordt totdat ze bij de brokjes is. Daarna keurt ze hem geen blik meer waardig.

Later vindt pupinstructrice Karin het geen goed idee om haar met dozen te laten spelen als ze ze vernielt, onder het motto jong geleerd is oud gedaan. En natuurlijk is het niet de bedoeling dat Nina straks als hulphond alle dozen die ze tegenkomt aan snippers scheurt.

Op zoek naar wat anders dus....

Wat is ze lief

Nina blijkt nogal een bijtertje. Haar tandjes zijn gruwelijk scherp en ze heeft inmiddels kans gezien zelfs een winkelhaak in mijn spijkerbroek te veroorzaken.
Mijn handen en armen en zelfs mijn benen zitten onder de schrammen en blauwe plekken.

Ik bel Karin voor goede raad. Karin vermoed dat het gewoon contact bijten is en raad me aan het zoveel mogelijk te negeren, maar ik weet eigenlijk wel beter. Van contact bijten krijg je misschien wel eens een kras omdat de tandjes nog zo scherp zijn, maar geen blauwe plekken. Nina is gewoon een bijtgrage pup. Als het mijn eigen hond was, zou ik haar af en toe in de bench zetten, maar op de theorielessen hebben we gehoord dat de bench een veilige plek moet blijven en dus niet gebruikt mag worden om een straf uit te zitten. Volgende week komt Karin weer langs

Gelukkig is ze nog een jonge hond, die ook veel slaapt. En dat gebeurt soms in de onmogelijkste houdingen.

En wat is ze dan lief...!

helemaal uitgeteld

een aangeklede 'tennisbal' en een enorme zwoerdstok vallen erg in de smaak

Ik probeer wat te bedenken om haar aandacht van mij af te leiden. Om haar bezig te houden gebruik ik een handdoek waarin ik een speeltje verstop. Zo is ze even bezig om dat eruit te vissen. En ook met een enorme kauwstaaf kan ze flink bezig zijn.

bureaustoel bezet...hoe ga ik nu werken...

Omdat manlief deze week in het buitenland is, ben ik alleen met Nina en werk ik thuis.

Als ik even thee ga zetten, grijpt Nina haar kans om de bureaustoel te bezetten.
En wat is ze zo weer ontzettend lief! Toch moet ze plaatsmaken voor mij, want er moet toch echt gewerkt worden.




En als ze zo weer tegen mijn bureaustoel staat, smelt ik weer helemaal weg.

om op te vreten....

Wat is ze lief.....

Protestsong en knuffelmoment

Nina 'tekent protest aan tegen haar verblijf in de bench en gaat vreselijk tekeer. Volgens de aanwijzingen van Hulphond mogen we haar niet uit de bench halen als ze zich zo misdraagt. Wat is dat moeilijk! Het janken gaat daar merg en been, we zijn bijna in tranen en het scheelt niet veel of we laten haar er toch uit. Ik besluit haar te filmen, zodat we later kunnen vragen of we er in dit geval wel goed aan hebben gedaan. Uit voorzorg probeer ik dat een beetje vanuit een gedekt standpunt te doen, zodat  ze niet aangemoedigd wordt door aandacht op dit moment.
Het protest duurt uiteindelijk niet zo lang blijkt als we later op onze horloges kijken.

Nina mag even spelen met het touw dat we meegekregen hebben in het pakket van Hulphond. Pas veel later begrijpen we waarom er zo'n touw in het pakket zit: het lijkt veel op het tug-touwtje dat gebruikt wordt om deuren of wasmachines te openen.

Later blijkt Nina maar al te bereid om even lekker te komen knuffelen. Ze heeft er dus geen trauma aan overgehouden. Pffff, we hebben allemaal een hoop geleerd!

Wandelen zonder lijn

Nina's wandelingetjes doen we zoveel mogelijk zonder lijn.
Gelukkig hebben we daarbij de eerste dag ondersteuning gehad van onze ' pupinstructrice' Karin. We hadden dit nooit op eigen initiatief durven doen.
Pupinstructrice is overigens eigenlijk geen goede naam. Karin doet niets met Nina, maar observeert haar en de interactie met ons en geeft ons vervolgens instructies en goede raad. Het is de bedoeling dat wij dit zelf op Nina overbrengen...

Inmiddels zijn we gewend aan een loslopende Nina en wordt het de hoogste tijd dat eens te filmen.
Ze heeft nu nog alle aandacht bij ons, maar uiteindelijk zal ze ontdekken dat de wereld wat groter is dan de voeten van het baasje.

Eerste verjaardagsfeestje

Nina mag mee naar haar eerste verjaardag. In eerste instantie werd er aangegeven dat ze niet mee mocht omdat de jarige bang was dat zijn kat ervan overstuur zou raken, maar na een nachtje slapen, vond hij dat het misschien ook wel een goede manier was om zijn kat aan honden te laten wennen.

We moesten wel beloven dat Nina aan de lijn of in haar bench zou blijven.

Eenmaal daar blijkt de kat niet zo interessant, maar het voer (en de poep :-( ) wel. 

De kat blijft op afstand, maar wel op de grond.

Huisbezoek 1, Rustige nacht en eerste bezoekers

Nina weegt op dit moment ruim 6 kilo en eet 140 gram brokjes Royal Canin Maxi junior, verdeeld over 4 maaltijden, per dag. Een deel ervan is ook bedoeld als beloning en wordt in mindering gebracht op de maaltijden.

Afgezien van wat kleine mekkergeluidjes (aldus Nina’s kersverse baasje, want ik heb niets gehoord) en een plasje vannacht heeft Nina lekker geslapen. Manlief heeft wel zijn matras wat dichter naar de bench geschoven. Zo kon hij haar even aanraken als ze zich liet horen.

   

Pup instructrice Karin komt langs en gaat samen met ons de straat op voor Nina's eerste wandelingetje met ons. Zonder lijn! Nina loopt dus los en ze loopt keurig met ons mee. We zijn erg blij dat Karin erbij is, want dit is iets wat we zelf nooit hadden durven uitproberen, ook al werd het bij de theorielessen verteld.

De bedoeling is dat we zo lang mogelijk zonder lijn blijven wandelen, d.w.z. zolang Nina ons belangrijker vindt dan de rest van de wereld. Naarmate ze ouder wordt zal haar wereld ook groter worden en zal ze op onderzoek uitgaan. Daardoor kan ze zichzelf in gevaar brengen en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Maar voorlopig gaat alle aandacht nog naar ons.

Weer thuis besluit Nina al haar brokjes uit te spugen. Ze begint ze ook meteen weer op te eten. Terwijl ik wegspurt om de boel op te ruimen zegt Karin dat het helemaal niet erg is dat ze de uitgespuugde brokjes weer opeet. 'Laat haar maar even haar gang gaan. De brokjes zijn zo mooi voorverteerd en ze zijn misschien nog een beetje groot en hard voor haar.' We moeten er even aan wennen, maar het resultaat is een mooie schone vloer en een tevreden Nina, want die heeft haar buikje weer vol.

We mogen gaan oefenen met ‘Goed zo’, naam en ‘Pipi’. Verder moet ze wennen aan alle geluiden in huis, allerlei aanrakingen en mag ze gedoseerd kennis maken met de wereld om haar heen. Ook moeten we haar leren dat brokjes verdiend moeten worden, dus slechts enkele brokjes in de bak en veel uit de hand voeren als ze gedrag laat zien wat gewenst is. Denk aan buiten plassen, lekker rustig bij je liggen. Om de bench aantrekkelijk te maken, mogen we daar ook af en toe wat brokjes in gooien, die ze dan bij toeval vindt.

Later op de dag komen er nog even vrienden langs met een cadeautje voor Nina. Ze waren erg nieuwsgierig naar ‘ons’ meisje en konden niet langer wachten. Het cadeautje valt in de smaak bij Nina en onze vrienden verbazen zich over de loslopende Nina tijdens het wandelingetje dat we maken.

Thuisgekomen valt Nina als een blok in slaap. Voor ons gevoel in een onmogelijke houding, maar ze slaapt lekker.

Nina komt

Eind januari is het heel onverwacht toch ineens zover. We worden gebeld of we interesse hebben in een pup, kruising Duitse herder/Golden Retriever en als dat zo is, kan die dan al over 2 dagen, op 27 januari, komen? Snel overleg en ja hoor, laat maar komen. Het betekent wel dat ik een halve week later een week alleen zal zijn met de pup. Geen bezwaar, in mijn jeugd hadden we ook honden, waaronder een pup, dus dat red ik wel, denk ik heel optimistisch. En zo halen we 2 dagen later 'onze' pup op.

We worden gastvrij ontvangen bij Stichting Hulphond en naar een ruimte gebracht waar 5 schattige donkere pluizenbolletjes in een ren rondlopen. De fokker en zijn kinderen zijn erbij. De kinderen spelen nog even met de pups voordat ze afscheid moeten nemen.

Kijkend naar die prachtige pups, heb ik al snel een voorkeur voor een van de pups. Later blijkt dat manlief voor dezelfde pup is gevallen.

We hebben geluk, de pup die ons het meeste aanspreekt, wordt ook aan ons overhandigd door een van de kinderen. Nina is haar naam. Wat een schatje en wat een onschuldige oogjes heeft ze nog. En wat heeft ze prachtige watergolfjes op haar oren!
Nina is een kruising tussen Duitse Herder mama en Golden Retriever papa, geboren op 5 december 2009 en een langharig teefje.

Ze krijgt een heel pakket aan spullen mee, van voerton, tot voerbak, van vetbedje tot bench, een speeltje, een jachtlijn en, heel belangrijk, een lapje dat in haar nest heeft gelegen zodat ze de eerste dagen  een bekende geur om zich heen heeft.

Morgen komt de pupinstructrice voor de eerste keer om ons op weg te helpen, maar vandaag en vannacht zullen we ons gezond verstand moeten gebruiken.

Nina gaat op de achterbank in de bench en we horen haar de hele weg naar huis verder niet meer. Thuisgekomen mag Nina even de tuin in. Daar snuffelt ze lekker rond en doet al snel een flinke plas.

Nina blijkt een knuffelkont en laat zich dan ook graag aanhalen

In huis mag ze even kennismaken met haar andere huisgenoot, een Rosella parkiet. En dan is het tijd om het huis te verkennen.

Manlief besluit een matras naar de woonkamer te slepen zodat Nina lekker beneden kan slapen en er toch iemand in de buurt is als ze zich eenzaam voelt vannacht of moet plassen. De tuin is dan veel dichterbij dan wanneer ze op de slaapkamer slaapt. Nina vindt dat erg interessant en probeert hem meteen uit. Helaas voor haar is het de bedoeling dat ze vannacht gewoon in haar bench slaapt.

Ik stuur een mailtje met wat foto's naar familie en vrienden om Nina voor te stellen en vraag ze of ze willen aangeven als Nina niet welkom is bij bepaalde gelegenheden, maar dat ze in principe altijd meekomt als we niets horen. Dat hadden we ook al eerder besproken met iedereen die we zagen, maar het kan geen kwaad om het nog eens aan te geven, dat een bezoek zonder Nina nog steeds mogelijk is. Ook vraag ik  ze of ze willen helpen haar goed op te voeden. Dat betekent vooral dat ze moeten doen alsof Nina niet bestaat als ze bij ons komen of als wij ergens op bezoek gaan. Terwijl ik het schrijf ben ik blij dat wij haar naar hartelust mogen knuffelen. De familie en vrienden zullen het nog lastig krijgen om haar niet te aaien...